Dwa otwarte wykłady autora adaptacji scenicznej „Akropolis”, prof. Włodzimierz Szturca, na co dzień wykładającego na Uniwersytecie Jagiellońskim i w krakowskiej szkole teatralnej. Nietuzinkowa postać, łącząca w sobie doświadczenie naukowca oraz teatralnego praktyka, wprowadzi słuchaczy w teksty kultury, którymi posiłkował się Wyspiański pisząc „Akropolis” oraz w pracę reżyserską Anny Augustynowicz.

„Akropolis” – Teatr – świątynia, miejsce przemiany człowieka i jego odrodzenia

3 marca, godz. 11:00, ZCDN

Zagadnienia:

1. Wawel w kulturze i myśli polskiej – związki Wawelu z Akropolem – Wyspiański jako filozof dziejów i historyk sztuki; plany przebudowy wzgórza wawelskiego i próba wyznaczenia nowego centrum sztuki, nauki, edukacji i filozofii polskiej.
2. Samotność Wyspiańskiego: los – dola – przeznaczenie – samotna wielkość Artysty. Osobowość Wyspiańskiego i problemy narastające około 1903 roku jako źródło wytężonej pracy artystycznej.
3. Rytmy nocy i rytmy dnia w Akropolis i innych dramatach tego czasu: Powrót Odysa i Achilles; sensy greckie i hebrajskie w Akropolis.
4. Czytanie fragmentów dramatu (didaskalia, wybrane sceny z poszczególnych aktów i ich interpretacja).
5. Akropolis w Teatrze Współczesnym w Szczecinie i w reżyserii Anny Augustynowicz – spektakl nadziei na odrodzenie polskiego teatru współczesnego: o czystości inwencji, słowa, myśli i sposobie przedstawienienia świata dramatu.

„Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego: wizja świata – sny kultury – Zmartwychwstanie

3 marca, godz. 16:00, ZCDN

Zagadnienia:

1. Wyspiański – los artysty około 1903 roku; Wawel jako miejsce i idea Polski współczesnej i mitu Polski; uniwersalne znaczenie Wawelu – Akropolu; Katedra wawelska w stanie remontu i restauracji – różne projekty, wiele kłótni, plany przebudowy wzgórza wawelskiego; Artysta – Inny Obcy i Inny Bliźni.
2. Akropolis – właściwy początek nowoczesnego dramatu i współczesnego teatru; sen jako tworzywo i temat dramatu; postaci: ich echa, podwojenia, sobowtóry, odbicia; nowe ujęcie czasu i przestrzeni w dramacie; kompozycja dzieła.
3. Teatr jako miejsce spotkania podstawowych tradycji europejskich: hebrajskiej i helleńskiej oraz świata wyobrażeń prasłowiańskich i chrześcijańskich związanych z polską kulturą; syntetyczne ujęcie Wyspiańskiego.
4. Co to jest Zmartwychwstanie; los i praca w życiu i myśli Wyspiańskiego; Wawel – Katedra i dzieło sztuki jako obraz i „figura idei Zmartwychwstania i autokracji”( koncepcja Ewy Miodońskiej-Brookes).
5. Śmierć – sen – wybawienie w dramatach i sztukach plastycznych Wyspiańskiego.
6. Krótki przegląd interpretacji teatralnych Akropolis, ze szczególnym uwzględnieniem inscenizacji Teatru Rapsodycznego (Mieczysław Kotlarczyk) i Teatru Laboratorium (Jerzy Grotowski).
7. Anna Augustynowicz i jej praca nad Akropolis w zespołowej pracy Teatru Współczesnego w Szczecinie – od marzeń do realności sceny.

Prof. Włodzimierz Szturc

Historyk teatru i dramatu, znawca literatury XIX wieku, badacz kultur starożytnych i rytuałów plemiennych. Zajmuje się zagadnieniami antropologii kulturowej i światem wyobraźni twórczej. Wykłada historię teatru w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie od 1985 roku. Był wykładowcą w Instytut National des Langues et Civilisations Orientales (INALCO), Paryż i Université Francois Rabelais, Tours – Orleans.

Jest dramaturgiem, którego sztuki wystawiane były w kilku teatrach, debiut w Teatrze Współczesnym w Szczecinie sztuką „Magnifikat” (1995). Swoje badania antropologiczne łączy z licznymi podróżami do dalekich krajów (Indonezja, Afryka). Jego książka „Rytualne źródła teatru. Obrzęd – maska – święto” z 2013 roku została uznana za jedną z najlepszych książek z zakresu wiedzy o dramacie, teatrze, widowiskach przez Polskie Towarzystwo Badań Teatralnych.

Miejsce wykładów:

Zachodniopomorskie Centrum Doskonalenia Nauczycieli, ul Gen. Sowińskiego 68, sala konferencyjna im. Anny Radziwiłł